ΠΡΟΣ ΕΜΜΑΟΥΣ - ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Κόντευε λιόγερμα της όμορφης ανοιξιάτικης μέρας, που αναστήθηκε ο αγαπημένος Διδάσκαλος  και όλα φαινόντουσαν  τόσο ήρεμα και  ήσυχα, σα να μην είχαν  προηγηθεί  εκείνα τα συγκλονιστικά γεγονότα της προδοτικής σύλληψης, της μηχανορραφικής δίκης,  του μαρτυρικού Γολγοθά και της ατιμωτικής Σταύρωσης ...

Πέρασαν αρκετές ώρες, από το χαρμόσυνο πρωινό άγγελμα και τη μαρτυρία των μυροφόρων για τον άδειο τάφο, την απρόσμενη εμφάνιση και το γλυκό χαιρετισμό, του αναστημένου Ιησού. Μα οι φοβισμένοι μαθητές,  γεμάτοι αμφιβολίες ακόμη από τα τόσα απροσδόκητα και αναπάντεχα συμβάντα, δεν ήθελαν να πιστέψουν, χωρίς  κάποιες  χειροπιαστές ενδείξεις, το γεγονός της νίκης του λατρευτού τους Διδασκάλου, κατά του θανάτου και της φθοράς. Παρ΄όλες τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους από τη διδασκαλία, τη συναναστροφή και τη συμβίωση τους με τον Κύριο και παρ΄όλα τα θαύματα, που συνέβησαν μπροστά στα μάτια τους, δεν είχαν αντιληφθεί, ούτε συνειδητοποίησαν  πως   ο Χριστός δε θα γινότανε ένας επίγειος Βασιλιάς, αλλά υπηρετούσε  το προκαθορισμένο σχέδιο της αγάπης του Θεού -Πατέρα...

Δυό από τους μαθητές  του ευρύτερου κύκλου του  Ιησού, ο Λουκάς και ο Κλεόπας, σκεπτικοί και μελαγχολικοί, νοιώ-θοντας την πολλαπλή κενότητα που τους άφησε ο αποχωρισμός του Κυρίου, φεύγουν από τα Ιεροσόλυμα και κατευθύ-νονται με τα πόδια, στη γραφική   πολίχνη Εμμαούς. Ο δρόμος είναι έρημος, η γαλήνη του δειλινού   τους δημιουργεί μια ήρεμη ατμόσφαιρα και τα χίλια δυο ερωτήματα που τους απασχολούν, ξεπηδούν από μέσα τους κι αρχίζουν να συζητούν οδοιπορώντας, για όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα, που τους είχαν συγκλονίσει τις τελευταίες μέρες.

Ο Ιησούς εγγίσας, συνεπορεύετο αυτοίς" (Λουκ. ΚΔ 15).΄Ησαν τόσο απορροφημένοι από τη συζήτηση τους, που δεν έδωσαν σημασία στην εμφάνιση,την προσέγγιση και τη συμπόρευση του φαινομενικά άγνωστου, αλλ΄όμως  τόσο γνώριμου συνοδοιπόρου τους. Τα σωματικά τους μάτια,είχαν αρνηθεί για λίγο, να τους  προσφέρουν το χαρούμενο ξάφνιασμα της αναγνώρισης.

Μονάχα όταν ο "άγνωστος"  τους  ρώτησε ποιοί  είναι οι λόγοι  της μεταξύ τους τόσο έντονης συζήτησης που τους απορροφά και τους σκυθρωπάζει, τον κοιτάζουν με έκπληξη και τον ρωτούν με απορία πως συμβαίνει να ζει αυτές τις μέρες στα Ιεροσόλυμα και να διέλαθαν της προσοχής του, τέτοια σημαντικά γεγονότα. Κι αφού διηγούνται στον άγνωστο τους ακόμη συνοδοιπόρο, τις λεπτομέρειες  της συγκλονιστικής πορείας του Διδασκάλου τους  των τελευταίων ημερών, εκφράζουν την απογοήτευση τους, γιατί  δεν γνωρίζουν τι δέον γενέσθαι  και οι κάποιες ελπίδες τους για τον επίγειο Μεσσία και ελευθερωτή του Ισραήλ, φαίνεται πως πήγαν χαμένες...

Ανέλαβε τότε ο άγνωστος ξένος και συνοδοιπόρος τους, να τους εξηγήσει με γλυκύτητα και υπομονή όλες τις γραφές και τις προφητείες που ανεφέροντο, στην προδιαγεγραμμένη πορεία του Θεανθρώπου και όπως πραγματικά με μαθηματική ακρίβεια  επαληθεύτηκαν... Άρχισε όμως να βραδιάζει και το σούρουπο συνέπεσε με την άφιξη τους, στους Εμμαούς. Η σαγήνη της ομιλίας και της συμπόρευσης του άγνωστου ξένου, τους  γοήτευσε  τόσο,  ώστε  τον παρεκάλεσαν  να μείνει  μαζί τους το βράδυ.  "Μείνον μεθ¨ημών ότι πρός εσπέραν εστί" ( ΛΟΥΚ. ΚΔ 29).

Κάθισαν ανάλαφρα στο τραπέζι για το δείπνο κι ένοιωσαν κάποια αδιόρατη και αδόκητη χαρά να πλανιέται μέσα τους. Και τότε ήρθε η ευχάριστη έκπληξη. Ο "ξένος" πήρε στα χέρια του το ψωμί και ...  αφού το ευλόγησε, το τεμάχισε και  άρχισε να  το μοιράζει στους δυο μαθητές... Μα αυτή η ενέργεια της ευλογίας, αυτός ο τρόπος του τεμαχισμού του άρτου, αυτή η κίνηση των χεριών... δεν τους ήσαν άγνωστα! Η θύμιση άξαφνα, διέτρεξε σε ένα άλλο Δείπνο με το Διδάσκαλο τους, λίγες μέρες προ της Σταύρωσης του Γολγοθά...Κι άνοιξαν τότε τα μάτια της ψυχής τους κι είδαν κι αναγνώρισαν κι ένοιωσαν τον Κύριο τους  και το Θεό τους...

Μέσα στην έντονη πλημμυρίδα των συναισθημάτων των δύο μαθητών Του, ο αναστημένος Διδάσκαλος γινότανε άφαντος σωματικά, εγκαινιάζοντας όμως μια διαφορετική παρουσία στη ζωή και στη σκέψη των ανθρώπων.

Γλυκειά νοσταλγία και επιδίωξη  μιας αληθινής και αδιάλειπτης μυρίπνοης πνευματικής συμπόρευσης με τον αναστημένο Κύριο, νικητή της ζωής και του θανάτου, θα πρέπει να γεμίζει και τη δική μας ζωή, εξοστρακίζοντας έτσι παντοτεινά τηνκενότητα που δημιουργεί η αποδοχή της φθοράς της αμαρτίας.